Капітан ХК «Ліда» Дзяніс Зайчык у эксклюзіўным інтэрв’ю карэспандэнту «БХ» Аркадзю Падуту скаментаваў матч з «Гомелем» (1:4) і вынікі турніру памяці Дубко ў цэлым.
— Эксперыментавалі са складам, была ратацыя вялікая. Па гэтай прычыне не было аптымальных спалучэнняў. Плюс на пашкоджанні былі людзі, далечы адпачыць хлопцам. Пашы Маршчонку ў галаву трапілі. З-за ўсяго гэтага ростар быў няпоўным. Праглядалі спалучэнні, і таму такі вынік.
— За тры матчы турніру ў чым каманда дамаглася найвялікага прагрэсу?
— Турнір хуткаплынны, адменных зрухаў не было. Будзем разбірацца пасля кубка. Турнір памяці Дубко правялі са спадам. З «Юнацтвам» нядрэнна адыгралі, трэба было менш прапусціць, але гулялі добра і ў меру сваіх сіл. З Горадняй і Гомелем другая палова матча, а асабліва трэці перыяд, нікуды не падыходзяць.
— Каманда ўва ўсіх матчах змагла адрозніцца ўсяго па разе. Як лічыце, у чым прычына?
— Мала валодаем шайбай, мала выйграём змагання. Праблемы ёсць з пачаткам атакі. Абаронцы пачынаюць шукаць, нападнікі не адкрываюцца. З-за гэтага няма ўзаемасувязі паміж нападам і абаронай. Заліваемся на індывідуальныя дзеянні, а гэта ніяк, бо ўсё пад нагрузкамі, шмат шлюбу. І тыя нешматлікія моманты, якія ўзнікаюць, рэалізаваць не атрымваецца. Нават калі гуляем у ціск, прасуем суперніка, з-за нязладжанасці дзеянняў у чужой зоне, не згулянасці, бо ў нас розныя людзі, якія выступалі ў розных лігах, гэта служыць прычынай таго, што не атрымваецца чагосьці акцэнтаванага і выразнага. Няма пяцярых чалавек разам, няма кампактнасці. Таму змушаны марнаваць шмат сіл і бегчы назад.
— Як гэта было згуляць супраць ХК «Гомель», у якім вы правялі велькую колькасць часу?
— Нармальна. Калі прыехаў з Амерыкі далі ясна зразумець, што ў клубе не чакаюць мяне. Спачатку не давалі яснага адказу, а потым сказалі, што я не патрэбен. Я цяпер у іншай камандзе, у мяне свае мэты, у «Гомеля» свае. Мне што з «Нёманам», што з «Гомелем», што з «Юнацтвам» гуляць, усё аднолькава.
