У новым сезоне мы працягваем рубрыку «Нашы заўзятары». Яе чарговым героем стаў адзін з самых вядомых прыхільнікаў «рыцараў» Сяргей Ларчанкаў.
«Тата ўгаварыў схадзіць на хакей»
Калі «рыцары» праводзілі дэбютны сезон у экстралізе, Сяргей разам з бацькам працаваў у структуры мясцовай жыллёва-камунальнай гаспадаркі. На прадпрыемстве прапанавалі два дармовыя квіткі на хакей: бацька з радасцю прыняў магчымасць наведаць матч, а вось яго сын упіраўся.
– Сам я раней займаўся футболам, а вось з хакеем «сябраваў» толькі па тэлевізары, – кажа Сяргей Ларчанкаў. – Прапанову схадзіць у Лёдавы палац і панаглядаць за гульнёй ужывую ўспрыняў неяк неахвотна. Але тата ўгаварыў, і нездарма. Зараз, калі знаходжуся ў родным горадзе, не прапускаю ніводнага хатняга матча «рыцараў».
Сяргей лічыць, што раней было прасцей закахаць нейтральнага гледача ў хакей. У першым сезоне ў Лідзе была сабрана моцная каманда, дый трыбуны цалкам запаўняліся. «Рыцары» часта перамагалі, таму заўзятары пакідалі арэну з выдатным настроем.
– Калі назіраеш за гульнёй з трыбуны і глядзіш матч па тэлевізары, атрымваеш зусім розныя ўражанні, – расказвае прыхільнік «Ліды». – Атмасфера на матчах панавала неверагодная. Я гэтак «захварэў» гэтым відам спорту, што цяпер наведваю хакейныя двубоі не толькі ў родным горадзе, але і адпраўляюся на выязныя матчы. А зусім цяпер перажываю за тры каманды – «Ліду», мінскае «Дынама» і зборную Беларусі.
«Хочацца вярнуць той час, калі купляў квіток за дзень-два да гульні»
У апошнія гады гледачоў на трыбунах Лёдавага палаца ў Лідзе стала заўважна менш, дый вынікі выступу «рыцараў» цешаць далёка не заўсёды, аднак Сяргей Ларчанкаў усё адно застаецца адданы роднай камандзе.
– Скажу банальна: сапраўдны заўзятар павінен у любай сітуацыі перажываць за свой клуб, – разважае суразмоўца. – Не важна, прайграе ён ці перамагае. Ва ўсіх бываюць узлёты і паданні, але ведаю дакладна, што без падтрымкі выбрацца з піке дакладна не атрымаецца. Таму я і імкнуся быць здраджаным камандзе заўсёды, па-за залежнасцю ад вынікаў матчаў з яе ўдзелам. А зусім, хочацца вярнуць той час, калі заўзятары запаўнялі трыбуны да адмовы, а сам я купляў квіток за дзень-два да найблізкай гульні.
Сяргей прызнаецца: той факт, што ў юбілейны, дзясяты, сезон у сваёй гісторыі каманда выступае ў другім па сіле дывізіёне, засмучае. Разам з тым, ён спадзяецца, што «рыцарам» з першай спробы атрымаецца вярнуцца ў эліту.
– Шкада, што кожны год склад у нас змяняецца ледзь не на сто адсоткаў, – кажа Сяргей Ларчанкаў. – З іншага боку, разумею дзяцей. У цяперашні час кожны імкнуцца туды, дзе ўмовы лепш. Таму я шчыра раз за тых хакеістаў, хто пасля выступу за «Ліду», смог замацавацца ў камандзе больш за высокі ровень, за тых, хто прагрэсуе. У ідэале хочацца, каб гульцы дапамагалі расці і самай камандзе, дамагаліся разам з ёй вялікіх вышынь. Але калі такой магчымасці няма, здавольваюся малым: цешуся поспехам асобных хакеістаў.
Сяргей Ларчанкаў прызнаецца, што ўлюбёнчыкаў у камандзе ў яго няма, аднак яму, як, напэўна, і іншым заўзятарам «рыцараў», падабаюцца тыя, хто вядзе каманду наперад, з’яўляецца лідарам калектыву. У бягучым сезоне хакеісты яшчэ не паспелі сябе выявіць, у мінулым жа, на думку Сяргея, вылучаліся Ігар Казячы і Рэнат Сафін. Пары гадоў таму ролю лідара выконваў Міхал Якаўлеў.
«Дальнабойніку цяжка сачыць за хакеем, але я імкнуся»
Больш за дваццаць гадоў Сяргей Ларчанкаў працаваў кіроўцам у Лідскай жыллёва-камунальнай гаспадарцы, цяпер ён працуе дальнабойнікам. На пытанне пра тое, як сочыць за хакеем у рэйсах, суразмоўца адказвае:
– Часам выбаўляе інтэрнэт. Аднак у пэўных краінах відэатрансляцыі бываюць недаступнымі. Тады імкнуся падлучаць тэкставыя апавяшчэнні. Калі відэа паказваюць, планую свой маршрут так, каб падчас хакея прыбыць на стаянку. У руху адхіляцца ад дарогі небяспечна.
Як ужо адзначалася вышэй, Сяргей Ларчанкаў адзін з тых заўзятараў «Ліды», хто рэгулярна наведвае і выязныя матчы. Ён ужо аб’ездзіў практычна ўсе хакейныя гарады Беларусі.
– Праца не дазваляе ўвесь час наведваць хатнія двубоі «рыцараў», таму, калі рэйсаў няма, імкнуся адпраўляцца на выязныя матчы, – тлумачыць заўзятар. – Двойчы павезла: вяртаўся дахаты разам з камандай. Было прыемна ўглыбіцца ва ўнутраную кухню, пагутарыць з хакеістамі. Дарэчы, дагэтуль захоўваю квіток на цягнік з Гомля ў Ліду. Купіў яго загадзя, а ў выніку паехаў на аўтобусе разам з «рыцарамі». Вось і нядаўна наведаў выязны матч, пагаварыў з трэнерскім штабам каманды. Усе трэнеры ахвотна ідуць на кантакт: прыемна, калі мяне заўдзячваюць за падтрымку, дый я сам магу асабіста выказаць словы падзякі за добры хакей.
«Чакаем ад клуба вяртання ў эліту»
Да шкадавання, і ў Экстралізе «Б» хакеістам «Ліды» не атрымоўваецца ўнікаць параз. Аднак Сяргей Ларчанкаў верыць, што камандзе па сілах вярнуцца ў эліту.
– Ці рэальна гэта? – ставіць сабе пытанне лідзянін. – Першыя гульні не адменна ўразілі, але ўжо бачна, што дзеці прагрэсуюць. Думаю, усё будзе добрае. Мне вельмі падабаецца моладзь з фарм-клуба. Шмат што ў яе не атрымваецца, але галоўнае — ёсць жаданне. Калі дзеці гуляюць з палымянымі вачамі, з самааддачай, тады і за хакеем цікава сачыць, хай нават твая любая каманда і прайграла. Часам заўважна, што ў хакеістаў чамусьці такога жадання няма. Гэта пакідае непрыемны асадак у душы гледача. А зусім, галоўная сіла заўзятара – гэта вера. Вера ў каманду, вера ў дзяцей. Я ўжо дзесяці гадам «Ліду» і буду працягваць рабіць гэта пры любых акалічнасцях.
